Zij die in Malmö Eden Golan terroriseren, zijn geen haar beter dan Hamas-extremisten

We weten het antwoord. Daarom is de bescherming nodig. Daarom zie ik geen verschil tussen Hamas en deze mensen. Daarom schaam ik me enorm als vrouw, als moeder, als Europeaan. Dit gaat niet alleen over Eden Golan. Het gaat over Jodenhaat en een blinddoek over het bloedbad van 7 oktober, de hoge tolerantie voor de radicale islam, het verwarren van mensen en politiek.

Wat heeft deelnemen aan een culturele activiteit te maken met politiek? Waarom genieten mensen niet gewoon van de muziek? Wie heeft die mensen die hun haat uitspuwen tegen een onschuldig meisje ooit zien betogen tegen de Hamas-terroristen en voor de onschuldige vrouwen en meisjes die door Hamas werden verkracht en vermoord? Wie heeft die mensen de verkrachtingen en verminkingen van 7 oktober in de naam van Allah zien veroordelen?
 

Dat wat Hamas deed nu in Europa doorgaat - hoewel nog figuurlijk - daar walg ik van. En het maakt mij razend. We zouden ons allemaal zorgen moeten maken. De aanslag op kunst en muziek is een traditie van onderdrukkers. Voor de mensen die voor het hotel van het meisje stonden te roepen en te dreigen is Europa niets anders dan een pispaal. Ze zijn niet geïnteresseerd in onze waarden en normen en cultuur is voor hun een oorlogsplek.

Ze tonen aan dat het bij ons zo erg is geworden dat een meisje bescherming nodig heeft om deel te nemen aan Eurovisie, dat zij haat en antisemitisme mee moet maken en vervolgd kan worden, alleen maar omdat ze bestaat en uit Israël komt. Deze situatie is een ernstig symptoom van het verval van onze liberale, open samenleving.

We leven in een wereld waar een groot deel van de pers en van de commentatoren hier geen aanstoot meer aan nemen. Integendeel. Het meisje lijkt wel de duivel in hun ogen. Ze stappen uit hun rol en ageren als politiek vehikel voor de Hamas-propaganda. Ze sluiten hun ogen voor de oorsprong van het huidige conflict in het Midden-Oosten: een pogrom.

De haters zoeken een Joods meisje op in de buurt van haar hotel. Niet om haar een knuffel te geven maar om haar bang te maken en op te jagen, als ongedierte. Dit heeft een naam. We leven in een wereld waar dit nog steeds mogelijk is en daarom moeten we dit niet onderschatten maar aanpakken.

Natuurlijk moeten we als mensheid de burgerbevolking in Palestina steunen. Maar dat betekent niet dat we Hamas en haar plan om de Joden uit te roeien eveneens moeten steunen. Dat betekent niet dat we onze ogen moeten sluiten voor het feit dat Hamas vijand nummer één is voor alle Palestijnen en voor Israël en het Westen. Dat betekent niet dat we mogen vergeten dat hulp voor de Palestijnen ter plekke wordt tegengehouden en misbruikt door Hamas-terroristen of dat hun kinderen worden opgevoed om te haten door middel van UNRWA-boeken die wij betalen. Integendeel.

Voor alle onschuldige mensen die werden gedood, ontvoerd of verkracht op het Nova-festival, verdienen meisjes als Eden Golan onze steun. Zo bouwen we mee aan een wereld waarin meisjes, ongeacht waar ze vandaag komen, kunnen zingen en dansen zonder bang te zijn. Zorgeloos uit hun hotelkamer kunnen komen bij ons in Europa. Voor Eden Golan maar ook voor de toekomst van Europa houd ik mijn hart vast.

Dit was de achtentachtigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl