Als reactie op die boekvoorstelling ontving ik de voorbije dagen veel reacties van burgers vanuit heel Europa, vanuit één gemeenschappelijke bezorgdheid: hoe stoppen we die ontwikkeling, die ook bij ons zichtbaar is? Uit Italië. Frankrijk. Nederland. Duitsland. Denemarken...
Politieke islam in Europa
Het is duidelijk dat de politieke islam Europa van binnenuit wil vernietigen. En het is even duidelijk dat almaar meer mensen daar hun buik vol van hebben, maar dat er tegelijk bitter weinig ruimte is om daarover te praten.
Elke school, elke vrije ruimte, elke democratische steunpilaar wordt stilletjes besmet, maar we worden onder druk gezet om erover te zwijgen en geen taboes te doorbreken.
Islamisme en druk op leerkrachten? Niets aan de hand. Niet overdrijven, zeggen zij die hun kop in het zand steken.
Integratie asielzoekers Denemarken
Ik heb dus alle begrip voor de wanhoop van mensen die vrij willen denken en zichzelf willen zijn. Ik snap ook dat ze zich afvragen of het niet al te laat is, maar dat is het nooit.
Het is pas te laat als wij de strijd opgeven, en dat doe ik niet. Het gaat immers om de wereld waarin onze kinderen zullen opgroeien. Het is aan ons om te bepalen hoe we die willen vormgeven. Vooral voor onze dochters.
Dan rijst natuurlijk de vraag: hoe lossen we dit op, en van welke landen kunnen we op dit vlak leren? Denemarken heeft de integratie van nieuwkomers slim opgelegd, hervormingen opgevoerd op vlak van sociale zekerheid en slaagt erin mensen aan het werk te zetten, maar ook daar liggen er nog flink wat uitdagingen op tafel.
’Islam infiltreert onderwijs en instellingen’
Eigenlijk zie je nu overal in Europa dezelfde problemen. Niet alleen het onderwijs wordt geïnfiltreerd, maar de hele maatschappelijke structuur, alle instellingen zelfs. Van jeugdbewegingen over huiswerkklassen tot de politieke partijen.
Het einddoel daarvan is duidelijk: enerzijds druk uitoefenen op nieuwkomers die wél willen integreren, anderzijds Europa van binnenuit veranderen.
De Moslimbroeders fungeren daarbij als het paard van Troje, en daarbij maken ze dankbaar gebruik van allerlei manieren en subsidies.
Sharia in Europa
In Brussel maakt nu zelfs een partij opmars die openlijk campagne voert met ideeën die haaks staan op onze maatschappelijke principes. De sharia loert in hun ideeëngoed duidelijk om de hoek.
Om het probleem van de agressieve islamisering op te lossen, moeten we dus eerst stoppen met betalen. Geen subsidies meer voor dergelijke organisaties, maar al evenmin groen licht voor buitenlandse fondsen die activiteiten financieren die bedoeld zijn om onze samenleving te controleren.
Kritisch op migratie in Europa
Daarnaast moeten we ook nieuwe migratie veel kritischer bekijken. Willen al die nieuwkomers zich hier wel echt integreren?
Ik hoor van veel mensen met een migratieachtergrond die wél perfect geïntegreerd zijn dat ze zich bijvoorbeeld veel zorgen maken over ons onderwijsbeleid. Dat moet niet gericht zijn op afkomst, maar op een vrije en veilige toekomst.
Ook zijn ze de slechte integratie beu, en hebben ze het gehad met de toenemende druk op onze scholen en op hun kinderen om ’loyaal’ te zijn tegenover hun gemeenschap.
Intimidatie van leraren op school
Die intimidatie op school is niet enkel alleen bijzonder verontrustend, ze beperkt zich ook allang niet meer tot enkel de leerlingen. Ook leerkrachten worden er steeds vaker het slachtoffer van: ze worden aangespoord om een hoofddoek te dragen, of onder druk gezet om hun open of liberale visie aan de kant te schuiven.
Wie dat weigert, wordt minder betrokken bij schoolactiviteiten, krijgt minder plek op school en eindigt soms zelfs met een burn-out.
De getuigenissen daarover in het boek en in de berichten die ik ontvang, zijn ronduit schrijnend. Juist deze segregatie, die nu aan een opmars bezig is in onze scholen, zou ook een duidelijke waarschuwing moeten zijn voor de toekomst van onze brede samenleving.
Afdwingen van integratie
Staan we hiertegen dan machteloos? Dat geloof ik niet, maar we zullen wel bereid moeten zijn om duidelijke keuzes te maken. Dan heb ik het over een betere controle op de inzet van ons belastinggeld, serieuze hervorming van de sociale zekerheid, het beter afdwingen van integratie en een grotere selectiviteit op vlak van immigratie.
Maar we moeten ook veel harder durven op te treden tegen elke vorm van wangedrag en tegen de vrijwillige keuze om niet te werken.
Onze politiediensten moeten de macht hebben om agressie en straffeloosheid niet langer te dulden, en strenger kunnen optreden tegen relschoppers.
Een stevig bijgestuurd beleid kan het probleem dus absoluut nog oplossen. Maar zo’n beleid vergt moed, veel moed.
Deze column verscheen op 14 december 2024 in De Telegraaf.
