Europees Parlementslid
De vele berichten die ik de afgelopen dagen van over de hele wereld heb ontvangen ontroeren mij enorm. Ondernemers, jonge studenten, beroemde en invloedrijke mensen: allemaal reageerden ze op een oproep van mij in het Europees parlement om de gruwelen die Hamas aanrichtte in Israël eenduidig te veroordelen. Eén ding hebben die berichten gemeen: de angst voor de gruwel van de geschiedenis die zich dreigt te herhalen.
Die vele berichten nadat de video viraal ging heb ik geprobeerd te beantwoorden; elk bericht een hartenkreet: over de pogrom die op 7 oktober in Israël werd gepleegd, maar vooral over de gruwel van een wereld die zwijgt en op zoek gaat naar een compromis tussen geweten en realiteit, in plaats van de horror eenvoudigweg aan de kaak te stellen en te bestrijden.
Ik begrijp waarom mensen mij zo massaal en uit het hart hebben geschreven. Het gaf me energie en het gevoel dat ik niet de enige ben die vindt dat wij spontaan in opstand moeten komen tegen dit onrecht. Ik had het gevoel dat er via mijn computerscherm een knuffel werd uitgewisseld en troost werd gegeven op Instagram of via LinkedIn. Ik was sprakeloos van de omvang van de wanhoop, vermengd met een moment van hoop.Mensen vertelden me over de angst in hun intieme kring. Een Australische Joodse vertelde me over haar buren die bij haar aan tafel zaten te eten op shabbat, maar haar de volgende dag vroegen om te bewijzen dat het bloedbad van 7 oktober had plaatsgevonden. „Ik voel me alleen en bang”, is de zin die het vaakst naar voren komt. „Mijn grootouders stierven in de Holocaust, ik wist niet dat we op een dag die wolk weer boven ons zouden zien hangen. Volwassen mannen en vrouwen schreven mij: „Ik heb gehuild. Verdedig de Europese waarden.” Ik houd deze berichten en hun details voor mezelf, maar wat ze met mij deden niet.
Ik realiseerde me dat als Amerikanen, Canadezen, Britten, Belgen, Fransen, Duitsers, Nederlanders, Zwitsers, Zweden, Afrikanen en Israëliërs uit alle lagen van de bevolking me deze hartenkreten sturen, dat dit komt doordat er een groter probleem is met de mensheid dan ik vreesde: dat is dat zo weinig mensen opstaan. Wat door onze handen glipt, is het gewone leven. En de dreiging is wereldwijd, de stilte ongepast. De steun van links voor het islamitisch fascisme is hardnekkig.
De mensen die zich tot mij richtten, voelen zich in de steek gelaten door politici die niet langer de Europese waarden van de Verlichting verdedigen, maar optreden als schildwachten van het Kwaad. Ze kwamen nooit op voor onze waarden en nu verwarren ze bewust de Hamas en de Palestijnen. Terwijl de ene een islamitische terreurgroep is die ook als zodanig is aangemerkt door de internationale gemeenschap, en de andere een permanente gijzelaar van de eerste.
Links opent zelfs zijn ogen niet wanneer mensen worden geëxecuteerd omdat ze Joden zijn, vrouwen en kinderen worden ontvoerd en nog steeds gegijzeld, jonge meisjes worden verbrand of verkracht en onthoofd, in stukken gehakt... Links gaat de straat op met verkapte aanhangers van Hamas en wakkert het antisemitisme aan in plaats van het aan de kaak te stellen en te bestrijden.
Geconfronteerd met de tragedie van de jonge Duitse vrouw Shani Louk die eerst – bewusteloos – bespuwd werd door Hamas-mannen die Allah Akbar riepen, en daarna gedood, is de stilte van de westerse feministen over het islamisme oorverdovend. Ze zullen je in koor vertellen dat dit alles niets met de islam te maken heeft.
De omvang van de demonstraties van mensen hier die de slachting toejuichten en de moord op een leraar in Frankrijk hebben de morbide sympathie van links voor degenen die het islamitisch radicalisme steunen niet aan het wankelen gebracht, en heeft het zwijgen van hypocriete feministen die altijd hebben gezwegen tegenover het islamisme niet verbroken. Wie heeft er met zulke vertegenwoordigers nog vijanden nodig?
Weten ze dat de radicale islam gewoon de islam zelf is, maar letterlijk toegepast zoals het was in de tijd van Mohamed, en dus onze wetten en normen van vandaag met voeten tredend? In vers 12 van Soera 8 van de Koran staat: ’Voorwaar, Ik ben met jullie, versterk daarom degenen die geloven. Ik zal angst werpen in de harten van degenen die ongelovig zijn. Sla dan hun hoofden af en sla al hun vingers en tenen af.’ Zo’n tekst roept niet op tot bezinning, maar tot moord. Het is daarom dat bedreigingen zich vertalen in concrete daden.
Wat met de Joden gedaan werd op 7 oktober en wat met de Franse leraars gebeurde is letterlijke de toepassing van deze oproep. Deze islam is vandaag, in onze vrije samenlevingen, niet acceptabel. Wie deze religie niet wil moderniseren maar, integendeel, de sharia wil toepassen in Europa moet de kracht van de wet tegenkomen en niet de collaboratie van links.Vandaag de dag heeft Hamas tunnels en over de hele wereld heeft de radicale islam vertakkingen die mensen schaden en het gewone leven onmogelijk maken. De aanhangers in Europa hebben niet alleen een mening, ze handelen ook. Ze staan in hun ondoordringbare loopgraven en hun schildwachten zijn de linkse extremisten.
Ik hoop dat er een dag komt waarop het veroordelen van islamitisch terrorisme niet langer een uitzondering zal zijn of een blijk van moed. Het zal betekenen dat de wet sterker is dan de Koran, en de geesten kritischer.
Dit was de vijfenzestigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
