Wat is het verschil tussen iemand die ver weg is en radicale gedachten heeft en iemand die hier op straat deze radicale gedachten toejuicht en op ons Europa spuwt? Rome, Parijs, Brussel, Rotterdam… we zagen ze demonstreren en hun haat uiten. Tegen ons.
Onze manier van leven komt in gevaar en wie zich daar zorgen over maakt wordt nog altijd gezien als de racist van dienst. Als je van migratieafkomst bent, ben je een verrader.
In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik mij vandaag minder veilig voel in dit Europa dan gisteren. Dit Europa van censuur en zelfcensuur waar het evidente niet gezegd kan worden heeft niets te maken met het Europa dat uit de Verlichting kwam. Ik hoor en zie dat veel mensen zich nu ook wel zorgen maken.
Het gevoel dat alles uit de hand loopt, is een bezorgdheid die veel Europeanen van allerlei kleuren met elkaar delen. En dat geeft een vorm van onrust waarover we de gewoonte hebben om te zwijgen. Is buitenlandbeleid nog altijd buitenlandbeleid? Zijn onze steden wel wat we altijd dachten dat ze waren? Nu beseffen we dat de infiltratie meer een feit is geworden dan een vrees.
En dat komt door de slechte integratie. Door het negeren van de symptomen en de mond te snoeren van wie dat wilde aankaarten. Mensen zijn in hokjes gaan denken en zijn naast elkaar gaan leven. We moeten nadenken over waarden en migratie.
Is het geen fout geweest dat mensen met compleet andere waarden, normen en overtuigingen naar plaatsen zijn verhuisd waar hun geloof haaks staat op dat van de lokale westerse bevolking? Mensen die blijkbaar nooit van plan zijn geweest om van gedachten te veranderen, hun nieuwe thuis te leren kennen en zich aan te passen? Aan onze kant te staan in plaats van de kant van onze aanvallers te kiezen?
Hoelang blijven we deze situatie nog ontkennen?
