Politiek: wie volgt de weg terug naar de inhoud?

Het vergt dieper werk en geduld. Je moet een dossier beetpakken en niet loslaten totdat je er alle kanten van gezien hebt. Pas dan vorm je een mening en kom je met moedige oplossingen.

Daar heb je zelf goed over nagedacht. Het is geen opvlieging, niet zomaar in je hoofd ontstaan en heeft niet de kortste weg naar je lippen gevonden om mensen te overspoelen met woorden, theaterspel en het opjutten van bepaalde pers om deze gretig te voeden met oppervlakkigheid.

Stel je voor als zowel pers als politiek opnieuw de keuze zou maken om oppervlakkigheid uit te sluiten en denken opnieuw te waarderen. Oprecht en authentiek. Zonder taboes maar wel elegant. Dat zou pas leiderschap worden.

Meer mensen zullen stoppen met te veel Facebook en weer de kranten vaker beginnen te lezen. Minder mensen zullen afhaken tijdens het journaal of politieke debatten. Zelfs de politiek zal boeiender worden.

Want waarom doe je aan politiek? Het bestaat bij sommige mensen echt om met een doordachte visie en serieuze bedoelingen bij te willen dragen aan een betere wereld. Dat bestaat bij sommige mensen die echt een visie hebben en met serieuze bedoelingen rondlopen. Helaas hebben anderen deze drive niet.

Als onverschillige voorbijgangers zijn ze binnengestapt, niet voor de politiek maar voor de macht. Die herken je makkelijk als je ziet hoe ze met elkaar omgaan en met de politiek zelf. Vreemd genoeg krijgen juist zij heel veel aandacht. Zoals de dronken vrienden van de Belgische minister die tegen een politiewagen stonden te plassen, dan is het wereldnieuws.

Alcohol en andere vormen van verslaving vullen de dagen van sommige mensen in die wereld omdat de leemte anders te dwingend zou worden. Dit menselijk verval draagt de politiek met zich mee.

Waarom is het onbeschaafde gedrag van een saaie Belgische minister en zijn vrienden die tegen een combi plassen het nieuws en niet wat daar diep achter zit? Waarom zitten bepaalde mensen in de politiek en met welk doel? Waarom moet de burger daar nog intrappen terwijl zijn ogen rood worden van de bedragen van de belastingen die betaald moeten worden om een wereld te financieren die te weinig voor hem doet?

Gedrevenheid, passie, het verlangen om iets voor mensen te doen en hard werken als politicus worden vaak met argwaan bekeken. Je moet vooral gezellig zijn. Ik snap waarom dit soms absurd aanvoelt en waarom sommigen wegens het gebrek aan gedeelde daadkracht, frustratie en intellectueel nihilisme een burn-out krijgen.

Vandaag staat de politiek op een keerpunt en niet alleen in Nederland. De meeste mensen zijn de show beu en willen rust, diepgang en vooral oplossingen. Er staat een nieuwe generatie politici op die geïnteresseerd lijkt te zijn in dossiers en oplossingen en die niet bang is om ’saai’ te zijn. Er is hoop.

Toen ik zelf moeite had om uit bed te komen door demotivatie, dacht ik dat ik het nooit meer leuk zou vinden: werken en met optimisme iets proberen te bereiken in de politiek. Inmiddels ben ik vele illusies armer en zie ik de wereld zoals die is. Een wereld waar leugens, profiteurs en oneliners te veel aandacht krijgen.

Maar wat is er mis met gewoon je werk doen? Wat ik als tiener heb geleerd en me als volwassene nog steeds herinner, is dit: blijf ook tijdens een rattenplaag je werk doen. Er zal altijd hoop zijn op echte verandering en op mensen die hun werk blijven doen, met de vaste overtuiging om een positieve bijdrage te leveren. Zij zijn degenen die de wereld veranderen. Een stap tegelijk.

Deze week ontmoette ik een Belgische misdaadjournalist die oprecht geïnteresseerd was in mijn werk en dossiers in het Europees Parlement om ernstige misdaden zoals kindermisbruik online, witwassen en terrorisme te bestrijden. Hij stelde geen onnozele vragen over de politieke show of mijn afkomst, maar was oprecht geïnteresseerd in de inhoud van de dossiers. Ik was aangenaam verrast en opgetogen. Want zo komen we verder. Een andere journalist interviewde me en schreef op wat ik echt zei. Je denkt misschien dat dat normaal is, maar ik heb hele andere ervaringen gehad.

Met een collega-politica ben ik de hele dag in het mooie Knokke gaan wandelen, praten en het was gezellig! Zonder alcohol. Dit is verfrissend en misschien voldoende reden – voor mij in ieder geval – om te hopen dat inhoud terug naar voren komt. Dat men van de politiek gaat verwachten dat dingen vooruitgaan en dat in de kranten weer echte verhalen gelezen kunnen worden.

Gelukkig is dat zo in sommige kranten al. Maar hoeveel politici willen iets anders dan het spelletje? Is men daarin vastgelopen en komt men er niet meer uit? Zullen we elegante lijsttrekkersdebatten zien met inhoud, diepte en zonder show en oneliners?

Ik ben benieuwd. Als het maar meer aandacht gaat krijgen dan het verhaal over wie er verder kan plassen. Want dan kunnen Dilan of ikzelf niet meedoen. Zover plassen we toch niet.

Dit was de achtenvijftigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl