Europees Parlementslid
Ik kende hem. De man ging me informatie verstrekken over iets. Hij ging me ergens mee helpen. Ik was nog maar een twintiger die haar weg zocht. Ik zat op de bank met mijn glaasje water in mijn handen. Onaangeraakt. Plots veranderde het gezicht van de man. Zijn vriend die zou komen kwam natuurlijk niet opdagen. Hij pakte een condoom en keek me aan alsof ik een prooi was geworden.
Ik had hoge hakken, een zwarte jeansbroek en een gewone trui aan. Doet dat ertoe? Ik zat op de bank. Mijn glaasje water viel op de grond en brak in duizend stukken.
Ik voelde me bang en verlamd. In mijn hoofd klonk hetzelfde zinnetje. Dit kan niet gebeuren. Waarom ben ik hier? Maar mijn hele lichaam bewoog niet. Alleen mijn gedachten beefden.
Mijn ogen scanden de plek. Was er iets waarmee ik me kon verdedigen? Toen viel de stapel lege flessen me op. Er werd hier zwaar gedronken. Een van de flessen was veel groter en zag er veel steviger uit dan de anderen. Maar mijn lichaam gehoorzaamde me niet. Ik trilde van angst.
Wat had ik in mijn leven nog beter kunnen doen om sterker te zijn op zo’n moment? Hierop ben je nooit voorbereid.
De man hielp zich met zijn hand en had zijn condoom nog niet aan. Dit kan niet zijn eerste keer zijn. Hij leek te doen alsof het business as usual was.
Hij sloeg me in mijn gezicht. Alsof het van iemand anders was, greep mijn hand de grote fles en met alle mogelijke kracht sloeg ik twee keer op zijn hoofd. Hij viel meer van verbazing dan van pijn.
Ik rende heel snel alsof ik op de automatisch piloot stond, gillend. Het was op de eerste verdieping. Hij liep achter me. Ik liet me vallen op de trap zodat ik snel naar beneden kon rollen.
Ik rende op straat huilend en roepend om hulp. Iedereen keek me aan maar niemand hielp. Ik opende een deur van een voorbijrijdend auto. En zei: „help me”. Want zelfs op straat liep de man me achterna.
Hij had intussen zijn broek omhoog gedaan. Na de auto liep ik een winkel binnen. In de winkel hielp een vrouw me wel. Ze ging voor me staan en joeg de man weg. Daarna kreeg ik water en ze belde de politie.
De dag erna mocht ik aangifte doen. De agent die voor me zat legde uit dat het zijn woord tegen het mijne was. Ik kreeg een preek over hoe kansloos het was. En uiteindelijk knikte ik toen hij zei ’dus je dient geen klacht in?’.”
En de politieman leek opgelucht. Ik voelde me alleen en machteloos. Nu konden ze weer verkeersboetes uitdelen en de verkrachter kon een levensboete geven aan zijn volgende slachtoffer. Hun levens verwoesten.
Ik ben heel lang bang geweest. En zelfs nu ik dit schrijf, wou ik dat ik kon kickboksen. Maar ik lees dat zelfs kampioenen worden verkracht.
Ik kon ontsnappen uit zijn greep zonder dat de man me kon verkrachten. De poging heeft wel sporen nagelaten.
Er lopen nog mensen rond die het verschil tussen liefdevolle seks met wederzijdse toestemming en verkrachting niet kennen. Ze dringen zich op aan een vrouw binnen of buiten de familie. Anderen krijgen een bruid gratis om levenslang te verkrachten. De moeder heeft wellicht niet beter geweten.
Sommige mannen zijn roofdieren. Anderen zijn geboren met privileges en gaan ervan uit dat vrouwen geen rechten hebben. Ze hebben nooit gedacht dat vrouwen het recht hebben om nee te denken en nee te zeggen. Voor hen hebben vrouwen geen stem.
Die stem wordt hun niet alleen afgepakt door de verkrachters maar ook door de samenleving die van de bestrijding ervan geen prioriteit maakt en door de politiek die de straffeloosheid niet oplost en daardoor alle vrouwen in de steek laat.
Het aantal vrouwen dat seksueel mishandeld of verkracht wordt blijft stijgen in alle Europese landen. Eén op de vijf vrouwen is in haar leven verkracht, zo blijkt uit een onderzoek dat in 2019 werd uitgevoerd door Amnesty International België.
71% van de vrouwen die een beroep deden op de vereniging SOS-verkrachting had geen klacht ingediend. Veel vrouwen dragen dit geheim in stilte. Als ze het al overleven…
Op 13 augustus 2023 moest ik kotsen van een verhaal van een vrouw in de Franse krant Le Figaro. Oumar N., een 18-jarig beest dat bekend was bij justitie, brak bij haar thuis in een Frans dorp in en sloeg en verkrachtte haar meerdere keren, onder andere met een bezemsteel van 75 centimeter.
Artsen diagnosticeerden het slachtoffer met perforatie van de dikke darm, dunne darm, buikvlies en middenrif, een klaplong, ribfracturen en een hoog risico op een septische shock.
De jonge vrouw werd urenlang geopereerd en in coma gebracht. Tot op de dag van vandaag blijft ze tussen leven en dood. Wat kunnen we doen?
Ik voelde me machteloos als meisje. Ik voel me nu machteloos als vrouw en als moeder. Dat gevoel is angstaanjagend en het zijn niet alleen moeders die het voelen maar ook veel vaders.
Hoe kan je je dochter beschermen? Mag ze nog genieten van het nachtleven of gewoon vrij zorgeloos op straat lopen? Kan je loslaten? Met velen delen we die angst. Niet altijd maar wel vaak. Telkens als je het nieuws ziet.
Verkrachting is verschrikkelijk en een levenslange opsluiting van het slachtoffer in een onzichtbare cel. Ze zal altijd bang zijn en moeilijk kunnen vertrouwen op iets anders.
Koude rillingen
Verkrachters pakken een deel van je leven af. Als ik slachtoffers hoor dan krijg ik er koude rillingen van en wil ik zoveel doen. Mijn deel om deze kwaal te bestrijden.
Wij moeten allemaal beseffen dat verkrachting de wereld uit moet en daar iets aan doen.
Door slachtoffers beter bij te staan. Door keihard op te treden tegen verkrachters om dit kwaad te bestrijden. Daaronder valt seks na gedwongen huwelijk.
Door nooit te spelen met valse beschuldigingen. Die vormen niet alleen een misdaad maar beschadigen ook de rechten en de geloofwaardigheid van echte slachtoffers.
Dit was de vijfenvijftigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
