Europees Parlementslid
In de bres voor Kaag tegen haat maar tegelijk staan kwijlen als hyena’s wanneer Dilan Yeşilgöz minister-president wil worden? Dat kan alleen links Nederland, de Sylvana Simons van deze wereld en bepaalde bekrompen rechtste idioten. Als ik Dilan was, zou ik zeggen: „Watch me.”
Dan zullen ze alleen mijn exotische lokken van ver zien dansen, omdat ze altijd achter me aanlopen. Laat hun ergste nachtmerrie maar lekker uitkomen. Namelijk de linkse kooi totaal openbreken en korte metten maken met het extreemrechtse pessimisme over integratie. Met de hamer van je talent en doorzettingsvermogen. Misschien af en toe een traantje wegvegen, niemand is van teflon. Maar opgeven? Nooit.
Want de waarheid is dat het leven in de politiek bikkelhard is. Je verliest er je laatste illusies over de mensheid, zeker als je je werk wilt doen. Dat is toch mijn ervaring. Kritiek slaat om in haat, tegenargumenten tellen niet meer, beledigingen en bedreigingen vliegen in het rond. En leugens worden verkocht als feiten. We weten allemaal dat het een lelijke wereld is. Maar betekent dat dat er werkelijk geen grenzen zijn aan wat je moet verdragen?
Momenteel vallen politici als vliegen omdat hun mentale limiet is bereikt. Ook in België zijn er de laatste maanden opvallend veel vrouwen die de politiek verlaten, tegenover een handvol mannen. Allemaal wijzen ze op de hatelijke sfeer in het politieke debat en de impact op hun gezinsleven. Het is dus niet zomaar een gevoel van enkele vrouwen, het gaat om feiten en we kunnen onze ogen niet blijven sluiten.
Vorig jaar in november maakte het tijdschrift Forbes resultaten bekend van een onderzoek door Princeton University. Daaruit blijkt dat vrouwelijke politici driemaal vaker het doelwit zijn van bedreigingen dan hun mannelijke collega’s. Ook het Nederlandse ministerie van Binnenlandse Zaken onderzocht deze problematiek en kwam tot vergelijkbare conclusies.
Seksistische drek is dus het ’privilege’ van vrouwen, maar blijkt een nog groter ’privilege’ van allochtone vrouwen, zeker wanneer ze niet links zijn. Zij cumuleren alle vormen van haat: zowel over hun mening als over hun uiterlijk, afkomst of kleur. Het medeleven van links stopt aan de grens met centrumrechts en beperkt zich letterlijk tot de (politieke) kleur. In hun ogen zijn de centrumrechtse allochtone vrouwen minderwaardige wezens die geen steun verdienen.
Beseffen ze wel dat deze ’minderwaardige soort’ ook bezorgde familieleden heeft? Dat ook zij mensen van vlees en bloed zijn? Dat ook zij recht hebben op vrijheid van meningsuiting?
Sociale media zijn een droom voor elke lafaard die eens goed wil zeggen wat hij denkt, maar die in het echte leven bij het minste weerwerk een extra onderbroek nodig heeft. Regelmatig stroomt mijn inbox vol haat en bagger. De ene dag wat meer dan de andere. Hiermee omgaan kost tijd en energie die je niet meer kan besteden aan inhoud of aan je gezin.
Mentaal is het vaak spitsroeden lopen. Dat went gedeeltelijk – ik ben lang niet meer even gechoqueerd als de eerste keer – maar doordat het verergert, hou ik toch mijn hart vast. Het zal maar één keer misgaan.
Toen ik in 2018 lid werd van de partij van Bart De Wever, leek het wel alsof ik de duivel had gekust. Ik werd besmeurd door zelfverklaarde progressievelingen die me de dag ervoor nog op handen droegen en uitgespuwd door zogenaamde liberalen die ik jarenlang als mijn vrienden beschouwde. Allemaal omdat iemand met mijn profiel niet hoort te kiezen voor een dergelijke partij. Zij schreeuwen ’vrijheid voor iedereen!’, maar bepalen wel wat ik moet denken.
„Liefste Assita, ik hoop echt dat je ooit weer beseft dat je zwart bent…”, schreef een gewezen Belgische minister die naar eigen zeggen de emancipatie van vrouwen en allochtonen vurig verdedigt. Nooit iets van gemerkt. Ze probeerde later haar bericht nog te verzachten door duidelijk te maken dat ze vooral bezorgd was en medelijden met me had omdat mijn keuze allicht niet goed doordacht was.
Zou het mij mijn hele leven dan compleet ontgaan zijn dat ik zwart ben? Voor een deel misschien, want kleur is niet alles wat ik ben. Het is kennelijk veel belangrijker voor anderen dan voor mij. Beseffen dat je bestaat, los van je kleur, doen ze niet. Voor mij is dit het echte racisme. Het „Cogito, ergo sum” (Ik denk, dus ik ben) van de Franse filosoof Descartes geldt duidelijk niet voor iedereen.
Een land besturen of wetten maken mag geen links of mannelijk voorrecht zijn. Er moet daarom een nieuw verlichtingsmoment tot stand komen. De linkse kooi wordt bedreigd door mensen zoals Ayaan, Lale, Dilan of ikzelf. Daarom zijn ze bang. Moet ik nu medelijden hebben?
Dit was de eenenvijftigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
