Ik heb er eerlijk gezegd mijn buik van vol. Onrecht aanklagen met protestmarsen is legitiem en zelfs aan te moedigen. Het geeft blijk van betrokkenheid en engagement.
Maar andermans eigendom, gemeentehuizen en bibliotheken in brand steken, is een regelrechte aanval op de maatschappij in haar geheel.
Dit heeft niets meer te maken met verdriet en frustratie om de dood van een jongeman. Dit is crapuul zonder moraal, zonder enig verantwoordelijkheidsbesef dat de dood van een jongen misbruikt om hun vernielzucht te botvieren op alles wat ze tegenkomen.
Stadsguerrilla’s verspreiden zich over het hele land. Politie wordt bestookt met molotovcocktails en vuurwerk, brandweerlui die schade proberen te beperken, krijgen stenen naar het hoofd.
Ook in Brussel was het prijs. Mij maak je niet wijs dat dat ook maar iets te maken heeft met sociale achterstand of gebrek aan kansen.
Of net wel: met zulk gedrag zet je jezelf buiten de samenleving. Kom dan niet klagen dat je geen kansen krijgt. Het moet van twee kanten komen.
De beelden die we te zien krijgen, zijn amper te onderscheiden van echte oorlogssituaties. Ik ben nu in Parijs voor een langverwacht weekend met familie maar het gevoel dat ik hier krijg, bestaat uit angst en onzekerheid.
De sfeer is niet anders dan tijdens mijn eerste reportage als stagiaire journalistiek in Abidjan. Het was een oorlogsgebied maar we wisten het nog niet.
Mijn gedachten zijn bij de politieagenten die met gevaar voor eigen leven in deze omstandigheden hun job doen. Ik denk dat velen niet beseffen hoe dankbaar we mogen zijn dat er mensen zijn die dit willen doen.
Dit is niet zomaar een job. Wat zij doen, behoort tot de kern van onze rechtstaat: de bescherming van de burgers. Wij kijken naar wat er gebeurt vanuit onze comfortabele stoel, maar zij staan er middenin en zetten alles op het spel om de orde te doen terugkeren. Ze worden niet gerespecteerd, zijn zelfs gehaat.
Als de politie je controleert, moet je stoppen en correct handelen en antwoorden. Klaar. Alle lof en steun voor hen die hun werk naar behoren doen onder permanent moeilijke omstandigheden.
De schade van deze rellen is enorm. En dan heb ik het niet alleen over de materiële schade, die intussen al oploopt tot in de miljoenen.
Toeristen vragen zich af of Parijs veilig is. Nanterre is een stad die net zoals zovele andere, verschillende migratiegolven heeft gekend. Integratiegolven zijn kennelijk uitgebleven.
We zien nu, voor de zoveelste keer, waartoe dit leidt. Waar gaat dit eindigen? Nanterre is de concretisering van de multiculturele droom van onze linkse medeburgers, die, verdraagzaam en progressief als ze zijn, deze rellen toedekken met alle excuses die ze kunnen vinden.
Zo voorspelbaar als wat. Voor hen is het de schuld van Frankrijk.
