Stem op Erdogan toont falende integratie

Dit laat zien hoe weinig geslaagd de integratie is want deze mensen staan met de rug naar onze samenleving. Tussen hun westerse identiteit en de Turkse hebben ze duidelijk een keuze gemaakt. Een keuze tegen ons. Ik snap zo’n spagaat niet.

Burkina Faso, mijn geboorteland, maakt in een zekere zin deel uit van wie ik ben. Maar qua identiteit en toekomst behoort het tot mijn verleden. Ik sta niet met een been hier en een been daar. Ik heb een keuze gemaakt en ben daarin consequent. Dat heet integratie.

Vandaag ben ik een Vlaming, heb ik de Belgische nationaliteit en ben ik op verschillende manieren voor altijd verbonden met dit land, mijn nieuwe land. Mijn kind is hier geboren en mijn toekomst ligt hier. Ik vertegenwoordig Europa.

Toch krijg ik vaak de vraag of ik ooit terug zou willen gaan en, zeker nu met de grote media-aandacht voor de verkiezingen in Turkije, of ik graag zou willen stemmen of opkomen in mijn land van herkomst. Het antwoord is tweemaal nee.

In normale omstandigheden is Burkina Faso mijn vakantiebestemming. Ik bezoek er mijn papa en zusje bijvoorbeeld die er wonen. Maar de coronacrisis, huidige islamitische terreurbewegingen en militaire coups maken dat de laatste jaren erg moeilijk. Het maakt me vaak verdrietig en doet me denken aan hoe snel een samenleving kan vervallen.

De laatste verkiezingen in Burkina Faso dateren van januari 2022. Volgend jaar zouden de Burkinabé een nieuwe president kiezen. Of dat ervan komt, is maar de vraag. Stemmen zal ik in ieder geval niet doen. Het is juridisch zelfs niet eens mogelijk want ik heb slechts één nationaliteit en dat is de Belgische. Mijn Burkinees paspoort is vervallen en ik heb nooit een reden kunnen bedenken om het te hernieuwen.

Ik voel trouwens geen enkele behoefte om direct mee het beleid te bepalen in een land waar ik al twee decennia niet meer woon. Daarom kijk ik met grote ogen naar de presidentsverkiezingen in Turkije en meer specifiek naar de opkomstcijfers en het stemgedrag van Turkse kiezers in België.

Meer dan de helft van de Belgische Turken brengt zijn of haar stem uit. Ook veel van de Nederlandse. En die stem gaat massaal naar zittend president Erdogan: maar liefst 72 procent verkiest het dictatoriale, streng religieuze beleid van Erdogan, een beleid dat ze zelf niet hoeven te ondergaan. Want zij zitten hier veilig in Europa waar ze het Trojaanse paard van Erdogan uithangen.

Het leven in Turkije is duur, de lira stelt amper nog iets voor, de hoge inflatie is ongezien en er is veel kritiek op de aanpak van de desastreuze gevolgen van de aardbevingen begin dit jaar. Is dat dan bijzaak voor die 72 procent? Het moet wel. Alleszins hebben ze andere prioriteiten.

Ver moeten we ze niet gaan zoeken. De invloed van het Turkse regime op de diaspora gebeurt via de moskeeën. Islam boven, denkt Erdogan en zo denken zijn kiezers er ook over.

Als het islamitisch geloof nog zo’n prominente plaats heeft in je denken en in je politieke voorkeuren, hoor je dan werkelijk thuis in een westers land? Die vraag stel ik me meer en meer. De combinatie van liefde voor Allah en liefde voor een dictatuur staat mijns inziens een geslaagde integratie in de weg.

Ik ben zelf opgevoed binnen een islamitisch maar seculier gezin, opgegroeid en gepuberd in een conservatief land. In totaal heb ik de helft van mijn leven doorgebracht als een seculiere moslim, met alle waarden en normen die daarbij horen. Wat blijft daarvan over na twintig jaar? Enkel herinneringen van hoe ik me verzet heb als meisje natuurlijk en de waardering die ik heb voor de vrijheid die ik hier heb als vrouw.

Mijn nieuwe leven staat in teken van vrijheid, gelijkwaardigheid en tolerantie. De Europese manier van leven is in mijn ogen een opportuniteit. Voor vrouwen is die manier zelfs superieur aan alle andere dankzij de waarden van de Verlichting. Ik weet waarover ik spreek.

Mijn dochter is zeer geïnteresseerd in het vaderland van haar moeder. Ik vertel haar over de geschiedenis, de gebruiken en de cultuur van het land dat ooit het mijne was. Ze is leergierig en stelt veel vragen zodat ik zelf nog altijd bijleer. Maar ik geef haar geen islamitische of vrouw-onderdrukkende waarden mee. Die laat ik waar ze thuishoren: in moslimlanden. Het zou natuurlijk nergens mogen.

Sommige mensen moeten heel goed nadenken of en over hoe en ze gaan stemmen. Afhankelijk van hun keuzes zouden ze hun Nederlandse of Belgische paspoort terug moeten geven als het aan mij ligt. Want het stelt voor hun toch niets voor blijkbaar. Het Turkije van Erdogan zetten ze boven alles. Sukkelaars.

Dit was de drieënveertigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl