Saman wordt in de val gelokt door haar eigen vader en vermoord

Maar wat je ook van Valentijnsdag vindt, aan de lawine van rode harten valt niet te ontkomen. Ik ben er zelf eigenlijk nooit een grote fan van geweest. Ik vier de liefde en het leven elke dag en daar hoeft geen speciale versiering bij. De aanwezigheid van de mensen die ik graag zie, is meer dan voldoende. En zijn ze er niet bij, dan denk ik aan hen.

Waar ik wel bij stilsta op een dag als deze is hoe vrij wij in het Westen omgaan met de liefde. Wij kunnen liefhebben zonder te moeten vrezen voor ons leven en zelf beslissen of we ermee stoppen en scheiden. Ik heb dat gekund, mijn moeder niet. Zij moest vluchten want scheiden was niet toegelaten en zelfs gevaarlijk.

Hier stappen we in het huwelijksbootje of wonen samen, daten of scharrelen met iemand waar we zelf voor kiezen. Doodnormaal. Was het maar overal zo. In vele landen is het idee van vrije keuze een verre, onbereikbare droom.

Volgens Plan International krijgen wereldwijd elke dag bijna 33.000 minderjarige meisjes te horen dat ze moeten trouwen. Dat zijn 23 meisjes per minuut. Sommigen van hen wonen in Europa.

Wij kunnen ons dat niet voorstellen. Moeten trouwen met iemand die je niet kent. En weigeren is vaak geen optie. Het risico dat een meisje een weigering moet bekopen met haar leven is groot. Eremoord is een ziekelijke traditie die helaas nog altijd bestaat in bepaalde conservatieve, zeer gelovige families.

Het gebeurt bijvoorbeeld ook in Duitsland, Frankrijk, België, Nederland, Italië… als fait divers. Maar het is meer dan dat. Véél meer.

Van je ouders verwacht je dat ze je beschermen, dat ze je omhelzen en je gelukkig willen zien. Thuis zou een safe space moeten zijn, een plaats waar je niet gevangenzit, een plaats die niet voelt als intiem oorlogsgebied. Toch gebeurt het en niet enkel ver van ons bed, maar ook hier bij ons in Europa.

Sommige nieuwkomers die zich in Europa komen vestigen nemen hun gewoontes, tradities en waarden mee en die durven al eens haaks te staan op onze European way of life. Het trieste lot van de Pakistaanse Saman Abbas is daar een tragisch voorbeeld van.

Saman Abbas is een prachtig jong meisje dat haar leven leidt in Novellara, een dorpje in Noord-Italië. Op haar zeventiende, in augustus 2020, leert ze via TikTok Saqib Ayub kennen, een leuke jongen van 20 jaar. Ze chatten, sturen foto’s en ontmoeten elkaar in het geniep. Ze worden al snel verliefd en fantaseren over een bruiloft in Rome of Bologna.

Maar hun geluk is van erg korte duur.

Saman krijgt twee maanden later van haar vader te horen dat ze moet trouwen met haar neef in Pakistan. Het huwelijk is voorzien op 22 december van datzelfde jaar. Ze vlucht en verblijft gedurende enkele maanden in een opvangtehuis. In april 2021 keert ze terug naar huis om haar papieren op te halen.

De razernij die haar dan te beurt valt, zal ze niet overleven. Ze wordt in de val gelokt door haar eigen vader, gewurgd door haar oom, in stukken gehakt en begraven in een zwarte plastic zak, niet ver van waar ze woonde. Meer dan anderhalf jaar later vindt de Italiaanse politie de resten van een lichaam, dat door een anomalie in haar gebit kan geïdentificeerd worden als dat van haar.

Het is een verhaal dat bijna twee jaar lang de gemoederen beroerde in Italië. De foto van de knappe Saman heeft in elke krant gestaan. Een buitengewoon mooie, maar verder doodnormale tiener die vrij wou zijn en haar leven wou delen met iemand die ze oprecht graag zag, en die haar graag zag. Het zou zo vanzelfsprekend moeten zijn.

Ondertussen zijn er vijf mensen opgepakt, onder wie haar vader, die in een afgeluisterd telefoongesprek de moord bekende. Haar moeder is gevlucht naar Pakistan en leeft daar ondergedoken. Het proces is van start gegaan op 10 februari. Haar vriend Saqib heeft zich burgerlijke partij gesteld en zal een fonds oprichten in haar naam voor slachtoffers van eremoorden.

Zie je, liefde is helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend. Veel vrouwen is het niet gegund vanwege barbaarse tradities en waarden die we onder geen enkele voorwaarde mogen tolereren.

Laat ons hopen dat er een dag komt dat echte liefde voor elk van ons is weggelegd en dat we dat kunnen vieren, ook al is het niet op Valentijn. Ik zal een roos aan mijn dochter geven en haar zeggen dat ik haar zal beschermen zolang ik leef. En ik leer haar ook hoe ze zonder mij verder kan. Dat is onze taak als ouders. Onze kinderen loslaten met liefde.

Dit was de dertigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl