Als je het Westen en de westerse manier van leven zoveel haat, wat kom je hier dan doen?

Van de traditie- en religiebewakers als je je nek durft uit te steken om als allochtone vrouw onrecht aan te klagen en te pleiten voor respect voor westerse waarden en normen op Europees grondgebied. Als je over de hoofddoek als repressie-middel durft te vertellen.

Ik bespaar jullie de rest van de duizenden smakeloze commentaren en berichten, vooral van mannen in slecht Nederlands. Wie zijn deze mensen die zo graag in de stupiditeit en onbeschoftheid excelleren? Waarom zijn ze in Europa? Waarom walgen ze van goed geïntegreerd zijn of van daarvoor pleiten. Met zoveel agressie alsof het een misdaad is?

Als ik dit allemaal lees en zie hoe zoveel mensen, die hier alle kansen gekregen hebben, erg vijandig zijn ten opzichte van Europese waarden, en beschermend zijn voor de hoofddoek en voor hun eigen tradities, dan vraag ik me af wat ze hier komen doen en niet voor het Midden-Oosten gekozen hebben. Dan snap ik waarom zoveel Europeanen boos en wanhopig zijn en zeggen geen migranten meer te willen. Ik kan dat begrijpen, alhoewel ik weet dat dat niet de oplossing is. Ik betrap mezelf ook soms op zo’n gedachte, want ik wil een Europa van vrijheid en emancipatie en deze mensen dragen niet bij. Europa is nu mijn thuis.

Als ik nu in mijn land van herkomst Burkina Faso was en als dat een vrij land was met een democratie met gelijkheid tussen mannen en vrouwen, zou ik ook eerlijk gezegd niet willen dat mensen uit andere landen daarnaartoe komen met tradities om vrouwen te onderdrukken en burgers de mond te snoeren. Ik zou ook eisen dat ze zich aanpassen.

Ik groeide op in Burkina Faso, een land dat ooit seculier was en nu slachtoffer is van de zoveelste staatsgreep terwijl jihadisten in het noorden oprukken en elke dag een extra stuk van die Sahel-regio overnemen. Het gaat om IS-mensen, om Al-Qaeda en om Boko Haram en andere terroristische islamitische groeperingen. De mensen die hier seculiere moslimvrouwen zoals ik de mond willen snoeren zijn ook degenen die snel excuses vinden voor moslimjongeren en bekeerlingen die zich tegen onze westerse samenleving gekeerd hebben en samen met IS-jihadisten Parijs, Brussel en Nice aangevallen hebben.

Ik hoor ze niet klagen over het islamitisch geweld. Ik hoor ze alleen maar zeggen dat het niets met de islam te maken heeft. Maar als we moeten zwijgen over de hoofddoek en zwijgen over alle vormen van religieuze onderdrukking die islamfundamentalisme met zich meebrengt, hoe gaan we dan samen een vrije en veilige samenleving opbouwen? Als je het Westen en de westerse manier van leven zoveel haat, wat kom je dan hier doen?

Het gaat niet om zwart of wit zijn, het gaat om normen en waarden en hoe we daarmee omgaan. Het gaat om de dialoog in de samenleving waar taboes besproken mogen worden en afgeschaft. Het gaat om respect voor verworven rechten. Het gaat om dankbaarheid voor vrijheid die we niet voor lief mogen nemen.

Ik voel de pijn van de onderdrukking door hen die willen dat vrouwen zoals ik zwijgen. Hoe vreselijk moet het dan wel niet zijn voor de vrouwen binnen deze bekrompen gemeenschappen die van dichterbij in de gaten gehouden worden door de mannen en hun families? Ik zal nooit zwijgen. Ook deze vrouwen moeten hun stem laten horen en zich losrukken van de culturele eilandjes die hier en daar in Europa bestaan. Deze parallelelle samenlevingen moeten een halt toegeroepen worden omdat dit verder laten groeien een aanslag is op onze westerse beschaving.

De beste antimigratie-acties komen niet van extreemrechts maar van de mensen die slecht geïntegreerd zijn en goed geïntegreerde mensen gegijzeld willen houden. Zonder goede integratie is migratie onmogelijk en zelfs geen goed idee. Ik denk dat we mensen die de moeite doen moeten waarderen en hen ruimte geven om anderen te inspireren. Ik denk dat integratie nooit vrijblijvend mag zijn, maar een verplichting en een conditie sine qua non voor verblijf. Je kan deze twee zaken niet los van elkaar beschouwen. Maar integreren is niet zo makkelijk omdat je door sommigen als een verrader en misdadiger beschouwd wordt. Het geweld waarmee je geconfronteerd wordt is overweldigend, voor mij maar zeker ook voor andere vrouwen die hun religieuze familietradities losgelaten hebben. Wat moet je dan doen? Als je je aanpast ben je „een bounty, een verrader.” Als je dat niet doet zit je stilzwijgend in een door mannen aangewezen hoek. Wat dan?

Ik kies liever voor mijn vrijheid en integratie. Dit is geen proefperiode, geen testleven maar het échte leven. Een betere titel had Lale Gül nooit kunnen vinden voor haar boek dan „Ik ga leven.” Dat is wat we allemaal moeten doen. Dat is wat ik altijd probeer te doen. Vrij leven.

Dit was de veertiende column van Assita Kanko voor De Telegraaf. 

www.telegraaf.nl