Ik vroeg me af welk verhaal zich hier en daarbinnen schuilde. Welke niveau van vrijheid er heerste. Had men er een eigen leven? Of was het groepsleven allesoverheersend zoals in veel allochtone families waar het individu kapot gemanipuleerd is door conformisme en verwatering van verantwoordelijkheid. Dit laatste zal heel vaak het geval zijn als je naar het aantal problemen op straat kijkt. Bij de minste wrijving, ontploft de boel. Sommigen kiezen ervoor om wel een eigen bestaan op te bouwen ongeacht de explosieve en afkeurende omgeving. Het is de vraag of dat ooit helemaal lukt of blijf je altijd een beetje gevangen?
Het is niet alleen de opgelegde druk die je kopzorgen geeft, maar ook de pijn in je portemonnee.
Ik heb misschien iets Nederlands in mij waardoor ik de gekke idee heb dat mijn geld en mijn loon eigenlijk van mij is. Je kunt je afvragen waarom zoiets zelfs ter discussie staat? Maar je ontwikkelen tot één persoon met je eigen dromen, je eigen ruimte, je eigen centen, je eigen plezier is onmogelijk in bepaalde kringen. Uit gewoonte, traditie. Het lijkt zelfs verraad als je dat probeert. Waarom zou je bijvoorbeeld beslissen over je eigen kinderen en waarom zou je van je man scheiden bijvoorbeeld? Waarom ga je voor de lol met vakantie, plezier hebben en daar alleen maar heel even aan jezelf denkt zonder dat een probleem van iemand anders je leven ondersteboven haalt omdat je toevallig van dezelfde familie bent.
Toen ik voor een grote bank werkte noemde zwarte en Maghrebijnse collega’s dat „de familiale belasting” en we gaven elkaar tips over geld en over de noodzaak van een eigen leven. Het ging om succesvolle allochtonen met een dik loon en een grote bankrekening maar die hun eigen facturen altijd als laatst betaalden omdat ze eerst bezig waren met de facturen van allerlei andere mensen. Ongeacht wat je verdient, het is nooit genoeg; Familiale belasting is feitelijk progressief.
Voordat ik zelf leerde leven als ’mens on my own’ was het lawaai van het leven van andere mensen in mijn hoofd permanent. Persoonlijk heeft de genitale verminkingen die ik onderging mijn kindertijden onherroepelijk gestolen. De polygamie van mijn vader – opdat de nieuwe vrouw mijn moeder in de keuken zou helpen omdat ze te oud was geworden, zo besloot de gemeenschap - heeft mijn tienerjaren verwoest, mijn destijds 35-jarige moeder gebroken en mezelf in een vorm van opstand en eenzaamheid gestort waarover ik me altijd heb geschaamd. Veel gebroken tieners slagen erin om hun leven in eigen handen te nemen en een individueel bestaan op te bouwen. Anderen raken niet door de poort naar een volwassen leven en blijven hangen in hun tienerjaren of op straat in alcohol, drugs en misdaad. Ze worden een probleem voor de hele samenleving en voor de rest van hun familie omdat het zo hoort, je moet solidair zijn.
Als Lale Gül zegt dat ze gaat leven, als Ayaan schrijft over haar verworven vrijheid, als schrijver Romain Gary als blanke man klaagt over zijn volle huis en naar de andere kant van de wereld vliegt om aan de mentale en financiële belasting van het eeuwige schuldgevoel te ontsnappen, begrijp ik dat volledig. Hij ging naar Japan waar niemand je kent en waar je sowieso niets van begrijpt. Maar zo compleet anders lijkt het daar ook weer niet te zijn als je de gruwelijke moord op oud-premier Schinzo Abe ziet.
We lijken veel op elkaar ongeacht ons deel van de wereld en dan heb ik het niet over de goede kanten van de mens. Maar wat een blanke of zwarte Nederlander, Vlaming of Duitser nodig heeft, wat een Burkinees of Senegalees nodig heeft, of zeker ook een Japanner of Deen, zijn liefdevolle betrokken ouders en zeker vaders die hun verantwoordelijkheid nemen in het gezin en veilig ruimte geven aan hun kinderen om op te groeien in plaats van vrouwen te onderdrukken.
De zwakke positie van vrouwen binnen bepaalde gemeenschappen is niet alleen een bedreiging voor henzelf als mens, maar ook voor de samenleving als geheel. Uiteraard mogen wij ons daarmee bemoeien. Moeten we ons daarmee bemoeien.
Dit was de derde column van Europarlementariër Assita Kanko. Voortaan zal zij wekelijks op zaterdag een column voor De Telegraaf verzorgen.
www.telegraaf.nl
