Europees Parlementslid
Er is één ding in de politiek dat me uitermate irriteert, omdat het gepaard gaat met enorme tijd- en geldverspilling, vooral voor de burger. Een schijn van deugd die niets anders is dan hypocrisie en arrogantie. Het gaat altijd om dezelfde vraag. Met wie ga je een alliantie aan? De vraag zou moeten zijn voor wie, waarvoor en welk resultaat gaan we verwezenlijken om welke waarden in de samenleving te beschermen?
Stel je voor dat ’omstreden’ partijen die sommigen achter een cordon sanitaire willen plaatsen een motie tegen verkrachting steunen. Is het dan gerechtvaardigd om deze motie, die miljoenen vrouwen zou beschermen tegen deze maatschappelijke kwaal, niet door te drukken vanwege wie die steunt? Stel je voor dat een wetgevingsproject dat bepaalde ondemocratische en zelfs wrede acties zoals die van dictator Maduro in Venezuela veroordeelt, gesteund wordt door een zogenaamde extreemrechtse fractie in het Europees Parlement. Moeten we dit ontwerp verwerpen of de stemming uit de weg gaan in naam van het cordon sanitaire?
Ik denk het niet. Dit is toch wat er deze week gebeurde in het Europees Parlement bij de onderhandeling en stemming over een resolutie die de acties van Maduro in Venezuela veroordeelt. Sommige leden van het Europees Parlement waren er erg trots op dat ze niet stemden en dat ze koffie gingen drinken tijdens de stemming om hun morele superioriteit nog eens in de verf te zetten. Wisten zij dat precies op dat moment hun onverwachte alliantie met Maduro werd geboren?
Maduro - al sinds meer dan tien jaar aan de macht in het Zuid-Amerikaanse land - en zijn regering zijn verantwoordelijk voor executies, verdwijningen, foltering en wrede politieke repressie.
Wie niet voor de resolutie die dit allemaal veroordeelt stemt, kiest voor Maduro en tegen zijn onschuldige slachtoffers. Op een gegeven moment moet je het hele plaatje zien.
De frauduleuze verkiezingen in Venezuela zijn een aanslag op het idee van democratie en de brutale repressie na de protesten in het land moet ons allemaal wakker schudden. Wij mogen nergens anders staan dan schouder aan schouder met onderdrukte volkeren waaronder de Venezolaanse bevolking in hun moedige strijd voor vrijheid, rechtvaardigheid en zelfbeschikking.
Maduro is al sinds meer dan 10 jaar aan de macht. Samen met zijn corrupte regering. Mensen leven in angst. Ze hebben geen tijd om naar holle overwegingen te luisteren van Europarlementariërs die hun luxe lafheid etaleren door op cruciale momenten lekker koffie te gaan sippen in plaats van hun verantwoordelijkheid te nemen.
Vraag het maar aan de populaire strijdvaardige oppositieleider Maria Machado wat haar voorkeur heeft. Ik weet hoe zwaar en hoe wanhopig het is om te vechten tegen de bierkaai. Om wanhopig te boksen tegen een dictatuur die het volk doet bloeden en alle stemmen doet verstommen en dan Europese moralistische politici te zien langskomen met rare overwegingen die de essentie missen.
Het Maduro-regime moet verantwoordelijk worden gehouden voor zijn misdaden tegen de menselijkheid, en de wereld kan niet wegkijken. Dat was het punt. Compleet gemist dus.
En dit gaat niet alleen over buitenlandse zaken maar om een principe dat in het binnenland ook permanent impact heeft. Overal in Europa en in het bijzonder in Vlaanderen en Nederland krijg je steeds de vraag met wie je wat gaat doen, niet over de essentie van wat je precies gaat doen voor de mensen die al die waardeloze gesprekken wel moeten betalen en verdragen.
Het gesprek over vervloekte partnerschappen is belangrijker dan de essentie. Laten we eens kijken naar de inhoud, waar mensen al heel lang behoefte aan hebben en wat niet gebeurt door deze houding die extremen juist groter en groter maakt.
Zoals een effectieve misdaadbestrijding. Sociaal-economische hervormingen om mensen die moeite doen om te werken echt te belonen. De orde in de samenleving herstellen in plaats van de chaos te laten groeien. De vele taboes doorbreken en uiteindelijk succesvolle integratie bereiken. Een slim daadkrachtig migratiebeleid voeren. Luisteren naar de mensen.
Actie. Resultaat. De klus klaren. Politiek moet over mensen en hun zorgen gaan, niet over de leegheid en het ego van politici zelf.
Stel je voor, als de politiek niet meer over politici zou gaan maar over de mens. Een gelegenheid waarbij de inhoud niet langer wordt genegeerd ten gunste van holle principes. Waarbij men kijkt naar met welk beleid de bevolking gediend is en niet naar wie het vraagt.
Waarbij men durft te kijken naar de merites van elk voorstel. Niet naar wie meestemt of het mee op tafel legt. In zo’n wereld zou de hele politiek als een man moeten opstaan om de onderdrukking van mensen te veroordelen in plaats van zich te verstoppen achter excuses.
Mij maakt het niet uit wie wat steunt. Wat belangrijk is, is waarvoor een dossier pleit. Solidariteit en rechtvaardigheid bijvoorbeeld. De inhoud moet vooropstaan want aan de rest heeft niemand iets.
