Zodra zwarte mensen zelfredzaam blijken, toont links haar ware gezicht

We moeten sterk zijn en doorzetten, ons niet laten afschrikken. Maar deze week lukte het me niet om stoïcijns te blijven. Want de haat richtte zich ook op mijn onschuldige 14-jarige dochter. Het heeft mijn moederhart in duizend stukken gebroken dat zij zo uitgelachen en beledigd werd, simpelweg omdat haar moeder een politica is van een centrumrechtse partij. Alle zwarten die niet links zijn, zijn schuldig volgens hen. Ze weigeren zich te onderwerpen en afhankelijk op te stellen. Deze meute die zich elke dag zogezegd uitspreekt tegen racisme beseft niet hoe racistisch dit is.

De haatdragende reacties die mijn tijdlijn overspoelden hebben mij geraakt en verrast. Ik had immers niks anders dan getweet over hoe trots ik was op mijn dochter die me een vraag stelde over inflatie, omdat ze zich afvroeg of mensen van haar leeftijd ooit een huis zouden kunnen kopen. Hadden ze dan liever dat ze mij zou vragen waarom Charlie Hebdo niet verboden is of hoe ze aan een gedwongen huwelijk kan ontsnappen? Mijn dochter heeft niet gezegd ’ik weet hoe je de inflatie oplost’. Ze stelde een vraag en deelde met me wat ze met haar vrienden bespreekt. Ze wilde gewoon een gesprek met haar mama. Links die me nu keihard aanvalt heeft Greta Thunberg opgehemeld als de redder van de planeet omdat ze weet hoe je de klimaatcrisis oplost. Ze hadden er toen geen probleem mee dat ze nog maar een kind was en kinderen opriep te spijbelen. Vaak was de pers kritiekloos. Dezelfde linkse mensen vinden dat mijn kind geen vraag kan stellen over iets dat elke dag in het nieuws is.

Hoe konden volwassen mensen zo brutaal zijn omdat ik trots was op haar en omdat het me opvalt dat we over normale dingen praten, als moeder en kind. Trots dat de onderdrukking die ik zelf meemaakte haar niet zal treffen omdat ik vrijheid doorgeef. Stel je voor als dit zo zou zijn in elk allochtone gezin. Maar een kind van 14 van een zwarte moeder, dat naar Het Journaal kijkt en weet wat inflatie is, is blijkbaar onmogelijk voor sommige mensen.

Dit breekt mijn hart niet alleen omdat ik moeder ben maar ook omdat het van enorme pessimisme en middelmatigheid getuigt. Onze samenleving heeft lage verwachtingen van allochtonen en de jeugd.

Het valt me keer op keer op dat wanneer zwarte mensen zelfredzaam zijn, voor zichzelf denken en hun eigen weg kiezen, hun leven niet laten bepalen door hun leeftijd of kleur, links over de bek en in de aanval gaat. De brutale haatdragende berichten naar mijn anonieme dochter en mezelf bewijzen het ook nu weer. Op zo’n moment tonen ze hun ware gezicht, vergeten ze hun camouflage en hun verborgen racisme breekt alle dijken.

Mijn ouders waren niet perfect en plooiden vaak tegenover de traditie en religie. Dat maakte me erg boos en opstandig. Maar ik ben ze erg dankbaar dat zij op het platteland in Burkina Faso, ondanks de armoede en de dictatuur, me al vroeg literatuur lieten lezen en lieten luisteren naar het journaal op de Franse internationale radio. Ik kreeg op jonge leeftijd de krant in handen. Na alles wat ik als kind meemaakte zoals de genitale verminking en allerlei vormen van onderdrukking die kleine moslima’s meemaken, had ik kunnen opgeven. Maar de kennis en informatie gaven me altijd hoop, houvast en zelfstandigheid. Als moeder geef ik hetzelfde door aan mijn kind. Het was het enige dat ik had en voor mij was dat het mooiste cadeau ooit. Ik leerde haar van boeken houden. Stiekem leest ze tot laat in bed zoals ik deed als tiener en als we naar de bibliotheek gaan wil ze het liefst zo lang mogelijk blijven.

In elk allochtoons gezin zou opvoeding en gelijkheid centraal moeten staan voor een betere integratie. We moeten trots zijn op onze nieuwsgierige kritische jeugd. Waarmee zijn we bezig als zij niet over onze schouder mee mogen kijken?

Stel je voor dat mijn dochter en ik geen Nederlands konden lezen en schrijven, nooit naar Het Journaal keken, niet hard wilde werken en alleen maar op hulp van anderen zaten te wachten en iedereen van racisme beschuldigden…Dan zou dat beter passen in het boekje van sommige mensen.

Hun manier van denken is fatalisme van het zuiverste soort. Ik weiger erin mee te gaan en doe er alles aan om mijn kind op te voeden tot een sterke, weerbare, onafhankelijke vrouw, een vrije en verlichte burger die zichzelf niet als een slachtoffer ziet. Zij zal geloven in zichzelf en een trotse burger zijn. Net zoals haar mama. En als dat mensen, degenen die van determinisme houden, niet bevalt... nou, dan wennen ze er maar want ik, wij gaan niet veranderen!

Dit was de achtste column van Assita Kanko voor De Telegraaf. 

www.telegraaf.nl