Tegen de meritocratie zijn is een vorm van links racisme

Zelf presteren, zelf resultaat boeken is iets waarover je macht hebt als je levend en gezond bent. Met de meritocratie gaat het juist om jouw inspanning en vaardigheden en niet om macht of slachtofferschap die je als erfenis zou gekregen hebben. Maar ook daar zijn de wokisten tegen. Wat willen ze dan wel? Welk verhaal wil je anders vertellen dan? Dat mensen het gaan maken zonder zelf iets te doen? Dat de erfenis van slachtofferschap de enige mogelijkheid of weg is en dat je zelf nooit richting kan bepalen? Dan is het fatalisme.
Want iemand zoals ik zou nooit iets bereikt hebben met zulk pessimisme. Daarom heb ik altijd zo’n gevoel gehad dat links niet voor de vrijheid en zelfontplooiing is van mensen zoals ik maar uit is op behoud van eigen privileges en gedijt op de verslaving aan slachtofferschap.

Sommigen van die haters zeggen dat ik eens zou moeten gaan kijken in een arm gezin om te weten wat armoede is en om zogezegd te genezen van mijn ’egoïsme’. Willen dat het potentieel van iedereen erkend en gewaardeerd wordt is nochtans geen egoïsme. Integendeel. En ik weet zeer goed wat armoede en onderdrukking is en hoe je eruit kruipt. Zeker als je kansen krijgt. In mijn ervaring is de eerste kans die je nodig hebt, mensen die echt in je geloven, niet mensen die je betuttelen.

Ik ben zelf opgegroeid op het platteland in een van de armste landen ter wereld. Ik weet wat armoede is en hoe een uitzichtloze toekomst eruitziet. Maar ik ben ook blij dat ik omringd was door mensen die altijd doorzetten en nooit opgaven. Zo heb ik heb van kinds af aangeleerd dat het betuttelen van iemand, niemand vooruithelpt. Ik ben dankbaar dat zowel mijn vader als mijn leraren zeer streng waren en mij op die manier juist aanmoedigden om altijd mijn best te doen, ook als het moeilijk was. Nooit hebben ze gelachen om grammaticale fouten bijvoorbeeld. Door in mij te geloven en mij met de ogen van liefde en vertrouwen aan te kijken, kon ik mijn eigen potentieel ook steeds meer zien. Dat waardeer ik en dat wil ik voor iedereen, blank of zwart.

Wat ik in Europa met veel verbazing heb geobserveerd is hoe betuttelend de mensen zijn die zelf pleiten voor nul effect van afkomst en kleur, maar tegelijkertijd niets anders doen dan determinisme in stand houden. Mensen die je alleen maar ’helpen’ maken je blind voor je eigen kunde en beperken je vrijheid op termijn.

Ik vind uiteraard dat je geholpen moet worden als je struikelt. Dat hoort erbij en daarom is ons sociaal model goed. Maar het grootste deel moet je zelf doen en dat is wat je echt verder helpt.

Het grootst probleem met de integratie in Europa is het geloof dat mensen bepaalde dingen niet kunnen omdat ze van elders zijn. Dan bouw je een samenleving op waarin discriminatie centraal staat en meritocratie geen plaats heeft. Dat is slecht nieuws voor gelijkheid. Dan zou mijn erfenis en bagage voor de reis door het leven volgens links zijn: „slachtoffer van structureel racisme, van slavernij en van kolonisatie”, eeuwige diagnose „moet gered worden, geholpen worden.”

Wat is dan de erfenis en bagage van iemand die mijn zwarte kleur niet heeft volgens dezelfde mensen? „Blank dus rijk, structureel racistisch, moet zich voortdurend excuseren, dwangmatige racist, enige oplossing: zelfhaat en zelfkastijding.”

Op die manier staan links en de wokisten het recht op zelfbeschikking permanent in de weg.

Onlangs vroeg ik een Vlaams meisje van 7 jaar oud dat me na een lezing benaderde: ’wat wil je worden als je groot bent?’ En ze pakte me vast en antwoordde: ’net als jij’. Dat had ik niet meteen verwacht en het heeft me ontroerd. Ze bedoelde niet zwart worden, maar zelfredzaam en vrij. Zie je, kleur doet er niet toe.

Dit was de vierde column van Assita Kanko voor De Telegraaf.