© Wim Roefs
Het verbaast me telkens wanneer ik linkse politici zie die menen de vrijheid van vrouwen in verre landen als Afghanistan te verdedigen tegen het islamisme. In Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, overal willen ze de rechten van de moslima’s “verdedigen”, wanneer ze niets hoeven te doen. Op die manier kan iedereen een held zijn natuurlijk. Maar de pijn van vrouwen hier in onze eigen buurten durven ze niet te benoemen. In onze eigen buurten, scholen of instellingen, zijn diezelfde politici voor de stille islamisering. Wie die hypocrisie durft aan te kaarten, wordt ‘islamofobie’ verweten.
Zelf kom ik uit een niet praktiserend moslimgezin, maar mijn grootvader had twee echtgenotes. Zijn vrouwen moesten een sluier dragen en op vrijdag een boerka. Ze gingen pas het huis uit nadat zij opa om toestemming hadden gevraagd. Hun dochters moesten maagd blijven en trouwen met een moslimman. Dat was een plicht: zo vroeg mogelijk trouwen en zoveel mogelijk kinderen baren om de eer van het gezin te vrijwaren. Je eigen leven, je eigen dromen, daar ging het niet over.
Boos en verdrietig
Ik ben boos en verdrietig dat de symbolen van onderdrukking, waaronder de hoofddoek en de almacht van de moslimman, die ik achter mij liet ook hier in Europa lijken te zegevieren. Sommigen pleiten zelfs voor de hoofddoek bij boa’s en politieagenten. De hoofddoek geldt tegenwoordig in linkse milieus als een symbool van vrijheid.
Als dit zo is, waarom is het dan zo gevaarlijk om de hoofddoek af te leggen? In Jemen werd onlangs een model in de gevangenis gegooid omdat zij zonder hijab was gefotografeerd. Vrijheid? In Frankrijk werd een vrouw met de dood bedreigd omdat zij op televisie geen sluier droeg. Wie durft dan nog te spreken van keuzevrijheid? Waarom dragen moslimmannen hem niet?
Omdat de hoofddoek gemaakt is om vrouwen te temmen, om ze weg te gommen , om kleine meisjes tot huiselijke en seksuele objecten te reduceren.
Politiek is die onderdrukkende functie van de hoofddoek onbespreekbaar geworden omdat sommige partijen de radicale kant van de moslimgemeenschap willen paaien. Maar we maken een grote fout als we het gevaar van de radicale islam, die vrouwenhaat inhoudt, blijven negeren.
Zoveel westerse feministen verdedigen vrouwenrechten alleen als dit strookt met hun linkse slachtofferideologie. Onze instellingen en samenlevingen zijn geïnfiltreerd door de politieke islam waarvan de normalisering van de sluier een paard van Troje is.
Propaganda
Het gaat zover dat zelfs de Raad van Europa de islamitische kledij van de onderdrukking actief promoot met het geld van Europese burgers. "Vrijheid zit in de hijab" communiceerde de Raad onlangs. Dit soort propaganda is onverenigbaar met onze Europese waarden.
Laten we nooit vergeten dat waar het islamisme voortschrijdt, de rechten van alle vrouwen achteruitgaan. Het Afghaanse voorbeeld toont ons dit elke dag weer sinds de terugkeer van de Taliban. Het is onder de Taliban verboden zonder boerka op straat te verschijnen, verboden te werken, of gewoon naar school te gaan, het is verboden om toegang te hebben tot voorbehoedsmiddelen. Het is precies wat er hier ook soms gebeurt met moslima’s.
Het verbod komt van de broer, de vaders of de gemeenschappen. Niet van de overheid. Maar de overheid is helaas steeds vaker medeplichtig door weg te kijken.
