Europees Parlementslid
Ze is een middelgrote vrouw met samengebonden kastanjebruin haar. Een verpleegster. Haar stem is zacht, alsof ze gewend is discreet te communiceren. Maar op deze koude decemberochtend, zodra ze me op straat herkent, komt er een passie in haar stem naar boven die mij verrast.
Ik kon voelen dat deze angst, die diep in haar verborgen zat, al zo lang wachtte om geuit te worden. Ze woont in Brussel. Maar haar verhaal lijkt op dat van andere vrouwen en mannen die ik heb gehoord in Amsterdam, Parijs of Duitse steden en die ik vaak lees in mijn mailbox.
Ze vertelt me dat ze van Brussel houdt, maar de stad ook haat. Ze zou ergens anders gaan wonen als er niet zoveel files waren en als de trein haar op tijd op haar werk zou brengen.
Wat is ze kwijtgeraakt in Brussel? De rust. Gewoon rust. De zorgeloosheid van een normaal leven en de realiteit die wordt genegeerd door ’links’ dat de regio bestuurt.
„Elke dag verzamelen jongeren zich in de buurt van mijn huis. Op een dag zei een jongen dat ik me moest bedekken omdat het Ramadan was. Als ik loop, word ik bang van de groep die me aanstaart, ik voel me ongemakkelijk. Als je iets zegt, beschuldigen ze je van racisme. Ze drinken en hun blikjes gooien ze gewoon op straat. Veel mensen zetten overal in mijn buurt vuilnisbakken neer. Je kunt je niet meer ontspannen. Dit gedrag is agressie.
”Ik luisterde. Wat ik hoorde was meer dan die hartverscheurende woorden. Ik hoorde vooral de woede en het verdriet die zo lang achtergehouden waren. Ik hoorde de wanhoop gevoed door politieke passiviteit en de frustratie van de stilte opgelegd door politieke correctheid.
Ik luisterde naar deze vrouw van in de 50 en dacht bij mezelf: ze hebben haar thuis gestolen. Ze heeft alleen nog bakstenen.
Ze vertelt me dit verhaal terwijl er op de achtergrond nieuwsberichten zijn die ons zouden moeten alarmeren en ons tot actie zouden moeten aanzetten: een schietpartij in Brussel, drie gewonden, op een plek waar we allemaal onze baby’s naar de kinderopvang brachten. Jongen van 16 doodgestoken in Parijs. Demonstranten vallen politie aan. Reisadvies voor Parijs is aangescherpt. Dreigingsniveau door terroristische aanslagen op de hoogste stand.
Ondertussen gaat alles door alsof de situatie niet ernstig is. De Europese commissaris voor vrouwenrechten en gelijke kansen publiceert zelfbewust een video waarin ze verklaart dat racisme in Europa systemisch is. Het etiket ’racist’ wordt nog steviger geplakt op de burgers die nota bene voor deze commissaris en haar video betalen zodat haar diensten verenigingen die dicht bij de Moslimbroeders in Europa staan kunnen blijven steunen en zodat zij hen samen van racisme en islamofobie kunnen beschuldigen. Wat ondankbaar.
Onderzoekers als de Française Florence Bergeaud-Blackler, een gepromoveerde antropologe en auteur van een bestseller over de Moslimbroeders en hun netwerken in Europa, maakt zich ook zorgen.
We hebben een probleem met de radicale islam en zij documenteert het. Ze is nu met de dood bedreigd. Toen ik haar deze week in het Europees Parlement ontving, werd ze vergezeld door een politieagent die haar moest beschermen. Zij kan zich niet meer vrij bewegen, maar de leden van de islamitische verenigingen die onze samenlevingen veranderen wel.
Niet alleen de politieke wereld is aangetast, ook de academische wereld. Op het ontmaskeren van het kwaad waaronder onze westerse samenlevingen lijden, staat de facto de doodstraf.
Deze verpleegster en moeder die met mij praat, beleeft dit kwaad. Ik luister naar haar. Ik stel me voor hoeveel anonieme, hardwerkende mensen zoals zij, de stille burgers uit de middenklasse die mede ons veiligheidssysteem financieren, zich afvragen hoe ze uit deze financiële en morele afgrond kunnen komen.
Ze beseffen dat deze situatie eeuwig kan duren omdat er weinig aan wordt gedaan. De verkiezingsdag is het enige moment waarop ze gehoord kunnen worden. Dus waar stemmen ze voor? Opstand. Een hartenkreet om iets te veranderen.
Het zijn geen monsters die het tegenovergestelde stemmen van wat links wil, zoals hun critici ons willen doen geloven. Het zijn gebroken burgers, geconfronteerd met een links dat schrikt als het hen hoort.Sociale zekerheid
Een links dat weigert de realiteit onder ogen te zien en mensen bewust op hun huidige posities houdt om hun sociale zekerheid te behouden.
Hetzelfde links, dat banger is voor een vrouw als de rechtse Italiaanse premier Meloni dan voor de Moslimbroeders, wier ngo’s floreren op onze bodem en meegefinancierd worden door de Europese Commissie met het geld van de belastingbetaler, vrouwen zoals deze verpleegster.
Dus op wie denk je dat zij zou stemmen? Zal deze stemming iets oplossen? Alleen de tijd zal het leren.Maar naar mijn bescheiden mening zou het een goed idee zijn om de problemen op te lossen die al te lang onder het tapijt worden geveegd.
Dit was de negenenzestigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
