Laat mannen maar het huis poetsen

We maken een fout door mannen feitelijk incompetent te verklaren voor bijvoorbeeld de zorg voor pasgeborenen en ze zouden onhandig zijn met strijken of met een stofzuiger. Waarin zijn ze handig dan?

Ik denk dat er nooit gelijkheid tussen mannen en vrouwen zal zijn zolang determinisme heerst.

De meesten onder ons pleiten voor die gelijkheid. Goed. Wat ik wel vaststel, is dat we in de praktijk soms dingen van mannen verwachten die onmogelijk te verenigen zijn met die gelijkheid. Dat ze geen emoties mogen tonen. Dat ze de rekening in het restaurant alleen moeten betalen. Dat zij de grootste en mooiste auto moeten hebben en die ook parkeren.

Als je als vrouw gelijk wil zijn dan zijn er ook verplichtingen die meekomen met de vrijheid. Slachtofferprivileges die je moet willen afstaan.

Feit is natuurlijk dat veel mannen blij zijn met de klassieke taakverdeling. Ik zou daar misschien ook van profiteren als ik een man was. Het is enorm comfortabel. Ik heb een succesvolle zakenman en een minister gekend die thuis niets deden maar op het werk en in hun toespraken bewonderd werden voor hun prachtige feminisme.

Ze hielden de deur voor alle vrouwen behalve voor hun eigen vrouw en hun lyrische toespraken kwamen uiteraard nooit overeen met de realiteit.

Wij kunnen samen wel echte verandering teweegbrengen. Hoe voeden we onze kinderen op om de gelijkheid tussen jongens en meisjes te bevorderen? Leren we onze meisjes dat ze voor bepaalde zaken – zoals voor een baby zorgen en aardig zijn – een aangeboren talent hebben en leren we aan onze zonen het omgekeerde? Zij kunnen bot zijn en grasmaaien.

Vrouwen mag je niet ruiken en ze moeten zich ontharen terwijl mannen het huis kunnen voltanken met hun zweet en rondlopen zoals Tarzan?

Toen ik een klein meisje was, heb ik vooral geleerd dat ik er moest zijn om mijn broers en de mannen te bedienen en te respecteren, oftewel onderdanigheid tonen. Het was de enige manier om later een goede vrouw te worden en een ’echtgenoot te vinden’, om mijn familie en clan eindelijk trots te maken. Want mijn bestaan was niet genoeg.

Mijn leven leek zo op een permanent sollicitatiegesprek voor een job waarop ik niet zat te wachten: namelijk verder dienstmeid zijn, onbezoldigd nog wel en voornamelijk zoveel mogelijk zonen baren, zwijgen en een tweede en derde echtgenote verwelkomen voor de job. Kwestie van de man op leeftijd nog beter te verzorgen.

En als je je man eens met een jonge minnares ziet die blij is met gratis eten op restaurant, wat zelfs onze kinderen thuis niet krijgen, dan moet je vooral zwijgen om het huis niet te worden uitgezet. Want eigendom heb je niet opgebouwd.

Wat ik in Europa zie, is maar een beetje anders. Voor de schoolpoort zie je het al. De moeder wordt strenger aangekeken als ze te laat is terwijl de vader een compliment krijgt voor zijn sporadische betrokkenheid.

In de pers en op sociale media las ik met verbazing dat men nu ontdekt heeft dat mannen pasgeboren baby’s even goed kunnen verzorgen als vrouwen. Wist men dat dan niet? Het is precies dat geloof dat mannen thuis niet capabel zijn dat de vrouwen ondervertegenwoordigd maakt in de boardroom en overal waar het over leiderschap gaat voor de stad of bedrijf.

De erfzonde van de mensheid die gelijkheid tussen vrouwen en mannen in de weg staat, is het idee dat er aangeboren talenten zijn afhankelijk van het geslacht. Laat mannen maar iets doen wat ze zogenaamd niet zouden kunnen, zoals het huis poetsen. En laat vrouwen aan de slag gaan met zaken die zíj zogenaamd niet zouden kunnen, zoals een land of een bedrijf leiden.

De Franse filosofe en feministe Élisabeth Badinter schreef hier al over in haar boek The conflict: how modern motherhood undermines the status of women. Ik ben het niet eens met alles wat ze zegt maar de intentie is om korte metten te maken met het determinisme en iedereen te bevrijden. We moeten mannen die hun baby willen verzorgen juist aanmoedigen en niet discrimineren. En vrouwen die meer willen werken niet aanvallen maar aanmoedigen.

Het is echt tijd om het anders te doen. Voor gelijkheid gaan in de praktijk en niet alleen met woorden. Vanuit het dagelijkse gezinsleven moet er iets veranderen. Ook in onze eigen houding.

Dus ja, laat de poetsman maar komen.

Dit was de eenenveertigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl