Achter de schermen beseft men heel goed dat de migratiedeal met Tunesië een valse noot was in de chaos. Dat de president van Tunesië niet onder de indruk is en dat wie allemaal deze afspraken met hem gemaakt heeft, uit wanhoop en onzorgvuldigheid gehandeld heeft.
Doe het toch anders. Durf openlijk te zeggen dat het een vergissing was en dat je het beter gaat doen in de toekomst. Of bijsturen. Pretenderen dat het geweldig is en dat er geen andere weg is, lijkt me compleet schaamteloos en onacceptabel. Maar in de politiek zie je dat zelden.
Mensen die hun fouten eerlijk durven toe te geven kom je nauwelijks tegen en de dingen anders durven doen vergt moed en bescheidenheid. Iets wat vaak ver te zoeken is in de politiek.
Als Tunesië mensen onder wie kinderen echt in de woestijn dumpt, zonder water ook nog, dan kunnen we niet wegkijken. Zulke wrede daden kunnen we toch niet steunen zélfs als we terecht tegen illegale migratie zijn.
Als we zien hoeveel mensen via Tunesië illegaal binnenkomen dan kunnen we ons afvragen waarom het moeilijk is om te zeggen ’dat was fout. De afspraak was fout’.
De uitkomst is geen verrassing behalve voor wie niet eerlijk in de spiegel keek.
