Hopelijk is val kabinet het begin van écht debat

Uitkomen voor wat je echt denkt, ligt vaak moeilijk. Applaus krijg je pas als je je kop in het zand steekt. De kruik gaat zo lang te water tot hij barst. Dan ligt alles aan diggelen. Ondertussen sleurt Europa zich heel langzaam voort door een hoop onzin en gebrek aan daadkracht.

Het Nederlandse kabinet viel over asielbeleid. De Belgische regering overleeft alles. Zelfs leugens van een minister van Buitenlandse Zaken in het parlement over de trieste visumaffaire met Iraanse criminelen. Blijkbaar kunnen die makkelijker binnenwandelen in België dan in een soek in Marrakesh. Sta mij toe om de Nederlanders toch te feliciteren met hun eergevoel.

Ook in Frankrijk loopt het niet zo lekker. Lieve jongeren steken de boel in brand en dat lijkt de schuld te zijn van anderen. Van ons. Van mensen die niet rellen in de straten, maar hard werken en belasting betalen. Van de mensen die participeren en geen gratis leven leiden.

Uiteraard stemmen die mensen niet noodzakelijk links. Ze kiezen voor verantwoordelijkheid. Maar als zij in aantal blijven dalen terwijl anderen bruiden importeren die niet gaan werken maar wel hun kroost op straat laten lopen, dan hebben we een probleem.

De passieve houding en het gratis leven worden doorgegeven van generatie op generatie. Mogen we dat als samenleving toelaten? Kinderen in de steek laten door niet streng genoeg te zijn? Ik ben fier dat ik meer bereikt heb dan mijn ouders en zal nog trotser zijn als mijn kind het beter doet dan ikzelf.

Wat gaat er door het hoofd van de Franse vrouw die ik op tv zag in Parijs? Ze leek amper veel ouder dan haar eerste zoon en was gesluierd. Ze zat op een stoel met haar zes kinderen en vertelde in gebrekkig Frans dat haar man degene was die werkte. Wat is de bedoeling dan? Wie praat met de leerkrachten over de situatie van de kinderen op school? Waarom werkt die vrouw niet en was het echt wel haar keuze om zes kinderen te krijgen? Is het een wedstrijd of zo? Ik snap dit niet.

Thuis verliest men controle en later slaat de vonk over naar de samenleving. Die problemen worden alleen maar groter. Met jongeren die verwachten dat andere vrouwen in de samenleving zich gedragen zoals hun onderdanige moeder.

Als je dit ziet en beseft dat dit het resultaat is van migratie, dan vraag je je af wat de toegevoegde waarde daarvan is. Het had beter gekund. Met geslaagde integratie in plaats van een doorgedreven multicultuur zonder samenhang. Maar mag je daarover nog hardop nadenken?

De relschoppers die alles kapotslaan, dragen zelf bij aan een negatief beeld over migratie. Ze vergroten de vooroordelen terwijl er veel geëmigreerde mensen zijn die keihard werken en die perfect bijdragen aan de samenleving.

Ook zij zijn slachtoffer van degenen die niet integreren. Ook zij maken zich zorgen over de multiculturele samenleving. Ze leiden hun leven zoals een normale doorsnee Europeaan die zich zorgen maakt over de hoge belastingen en het gebrek van veiligheid op straat. Ik ben een van deze Europeanen.

Als ik een politieagent zie, dan weet ik dat die persoon meer is dan zijn uniform. Hij staat symbool voor je land. Je respect gaat dus niet alleen uit naar de persoon, maar ook naar je land. Je zet je hoed af voor je land, voor de waarden en normen. Je bemoeit je met het leven van je kinderen en je stelt vragen. Je trekt jezelf in twijfel. Je doet je best.

Ik merk dat het anders is voor een steeds groter publiek dat hier leeft en voor links stemt. Het gaat om mensen die de samenleving de rug toekeren omdat ze buitenlandse culturen en normen belangrijker vinden dan de onze. De eeuwig schuldige blanke mensen kijken naar die groep en voelen zich nog meer schuldig, ze gaan nog meer energie investeren in de slachtofferfabriek en in het langer maken van de lijst met taboeonderwerpen.

Misschien willen ze geen interview met Ruud Koopmans in de krant omdat die jongeren zich anders bekritiseerd voelen en beginnen met auto’s in brand te steken.

Wat moet de gewone mens hiermee? Die stemt voor extreemrechts om de woede te uiten als de andere partijen geen oplossingen bieden.

Hopelijk is de val van de Nederlandse regering een begin van een écht debat. België kan er nog wat van leren.

Dit was de vijftigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl