Europees Parlementslid
Deze week kan je moeilijk aan iets anders denken dan aan de ongelofelijke toestanden in het Europees Parlement. Een corruptiezaak met zoveel cash dat men moe is geworden van het tellen alleen al.
Gesjoemel door leden van het parlement en hun medewerkers. Ik ben eerlijk gezegd maar half verbaasd. We worden daar allemaal benaderd door opdringerige lobbyisten. Al hebben die mij nooit geld aangeboden. Wel vroegen ze voorstellen en amendementen in te dienen. Maar ik heb dat altijd genegeerd of geweigerd.
Hoe dat gaat? Ze zijn eerst altijd heel lief en vriendelijk; daarna meer assertief; finaal drammerig. Soms staan ze plots voor de deur van jouw kantoor. Ik stuur ze weg. Maar lobbyisten en zogeheten informele vertegenwoordigers van derde landen zijn hardnekkig. Ze blijven mailen en bellen. Als ze je zelf niet te pakken krijgen, dan proberen ze bij medewerkers, in de hoop dat zij naïef genoeg zijn om ja te zeggen.
Ik probeer nooit te vergeten waarom ik in de politiek ben gestapt: ik wou en wil iets doen voor de burgers, voor de medemens. Het is – met excuses voor de ouderwetse woorden - een roeping, een opdracht, een engagement. Voor het geld zou ik gewoon in het bedrijfsleven blijven en een leven leiden zonder doodsbedreigingen. En ja, we worden goed betaald. En het is dus beslist nergens voor nodig daarbovenop nog eens je eigen zakken te vullen. Als het alleen om geld gaat, kan je net zo goed lid worden van een drugsbende?
Het Europees Parlement is een omgeving waar weinig democratisch verloopt maar waar men het altijd heeft over democratie. Zeker aan de kant waar nu de lijken uit de kasten vallen. Ondanks de in wezen duidelijke regels. Maar kennelijk gelden die niet voor iedereen.
En welk regels kun je schrijven om ervoor te zorgen dat een mens, een parlementslid, integriteit toont? Integriteit is niet in regels te vatten. Dat zit in je hoofd en in je hart. Je hebt dat of je hebt dat niet. Nog meer regels en nog veel meer bureaucratie hebben daar niets mee van doen; dat helpt niet. Die regels creëren voor parlementsleden en hun medewerkers een kader, leggen grenzen vast. Maar je eigen ethische kader en moraliteit, die kunnen niet worden aangemaakt. Dat is finaal de eigen keuze.
Zolang je blijft denken aan wat je dacht toen je in de politiek bent gestapt, aan wat je zei als je je kiezers in de ogen keek. Blijven weten dat de mensen die (ook voor jou) belasting betalen, mensen van vlees en bloed zijn, met hoop en verwachtingen. De weg naar wie je bent is dan snel gevonden.
Ik ben boos en teleurgesteld: zelfverrijking en bedrog horen niet in de politiek. Maar er is meer aan de hand.
Ik vraag me dezer dagen ook af waarom er zo weinig gezegd wordt over mensen met allochtone afkomst die wel in onze parlementen zitten, maar eigenlijk alleen voor het buitenland werken, vaak hun land van herkomst. En dus niet voor het land waarvan ze de verkozenen zijn.
Ik zie ze bezig in Brussel bijvoorbeeld. Belgische Turken uit verschillende partijen die dag en nacht ten dienste staan van één man, van hún president, Recep Tayyip Erdogan. Ze voeren hoofdzakelijk campagne in het Turks. En ze weten waarom. Hun partijen kijken toe, kijken zedig weg. Elke stem is een stem, en om stemmen is het te doen helaas. Dus zij voeren een Turkse campagne in Brussel.
Ook in Frankrijk, Nederland of Duitsland zie en hoor je in parlementen mensen bezig die niets van doen hebben met onze meest fundamentele waarden. Over vrouwenrechten bijvoorbeeld. Ze werken voor anderen met een andere agenda.
Wat ik me afvraag is waarom de Europarlementsleden die hier omgekocht zijn of de verkozenen met andere waarden en normen niet in Qatar, Marokko of Turkije aan politiek gaan doen. Hier gaan we ze zeker niet missen.
In het Europees Parlement wil men nu de regels inzake transparantie en integriteit aanscherpen en beter toepassen. Niet alleen voor de Europarlementsleden, maar ook voor hun medewerkers. Goed, we kunnen maar hopen dat dat iets verandert. Misschien moet dan tegelijk ook – eindelijk - eens gekeken worden naar de infiltratie in onze instellingen, inclusief het Europees Parlement, van moslimbroeders en andere organisaties. Het is een tip.
Want dat valt op en wie daarover iets zegt wordt van racisme beschuldigd. Er zijn ook woke-islamitische lobbyisten zoals Femyso. Hen wordt zelden ook maar iets in de weg gelegd, integendeel. Vaak krijgen die trouwens ook nog eens een pak geld erbovenop, voor de goede zaak. Voor hun vrijheid.
Dit mag niet business as usual blijven.
Dit was de drieëntwintigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
