(c) Jeroen Haselaer
Toen ik gisteren een stuk las van een zwarte moeder die haar zoon op basis van zijn blanke huidskleur tot racisme veroordeelt, brak mijn hart als politica en moeder van een halfblanke dochter. ‘Er zit een racist in mijn zoon’, schrijft auteur Tuly Salumu, hij is gedoemd de wereld doorheen ‘een witte bril’ te zien. Hij zou daardoor automatisch een racist zijn, zeker als hij er ook uitflapt dat ‘wit de allermooiste kleur is’. Het stuk impliceert dat blanke mensen schuldig geboren worden en aan compulsief racisme lijden. Ongeneeslijk. Wat een fatalisme.
‘Terwijl hij in bad plonst, vraag ik hem of hij het niet jammer vindt dat hij niet dezelfde kleur heeft als zijn moeder’, schrijft Salumu nog. Stel je voor dat een blanke moeder dat tegen haar zwarte kindje zou zeggen. Waar komt die ziekelijke obsessie met kleur toch vandaan? Waarom laten we ons zo beperken door onze huidskleur? Waarom laten we die kleur ons zelfs van onze eigen kinderen (onder)scheiden?
Dat mensen die blank zijn van jongs af aan automatisch racistisch zijn, terwijl mensen met een andere huidskleur, zoals ik, automatisch een slachtoffer zijn, is een nefaste en eendimensionale visie op de mens. Het is bovendien een discours dat ons mijlenver verwijdert van het ideaalbeeld dat Martin Luther King ooit schetste in Washington DC: ‘I have a dream that my children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin.’ Dat was toen een terechte hartenkreet over de manier waarop zijn kinderen achtergesteld werden. Maar tegenwoordig schiet het citaat me vaak te binnen als ik het zoveelste woke-pleidooi lees dat ons naar een nieuwe apartheid lijkt te leiden.
Ik zal me tegen zulk fatalisme blijven verzetten. Ik wil geen wereld waar onze kinderen gedoemd zijn tot een lot waar zij geen zeggenschap over hebben. In plaats van mijn dochter een slachtofferobsessie aan te praten, leer ik haar een trotse burger te zijn, die in zichzelf gelooft. Ik leer haar om mensen op basis van hun karakter te beoordelen, niet op basis van hun huidskleur. En als moeder zal ik haar het goede voorbeeld blijven tonen.
